Hier ben ik eindelijk nog eens. Van mijn goed voornemen (om jullie meer te plezieren met blogberichten) is er niet veel van in huis gekomen.
Er staat een ander verhaal klaar maar eerst moet ik jullie dit verhaal vertellen dat mijn wereld eventjes op zijn kop heeft gezet.
De laatste maand was namelijk 'bezoekmaand'. En niet van de eerste de beste. Nee, 2 weken geleden zijn mama en papa namelijk hier geweest. Het was zo leuk om hen hier te hebben. Het weerzien was heel emotioneel en het deed zo goed om hen in mijn armen te sluiten. Ik kon de hele dag geen hap door mijn keel krijgen, zo zenuwachtig was ik. Daar was eigenlijk ook wel een andere reden voor...
Op dinsdagavond (de avond voor hun vertrek) vroeg mama namelijk wat ze mijn 2 kapoenen moest meenemen. Het eerste wat in mij opkwam was 'Belgian Waffles'. Iets waar in het algemeen de Amerikanen hier echt vol van zijn. Het was echter al 18:00 in België maar zo goed als mama en ons bomma zijn, zijn ze onmiddellijk naar de Okay vertrokken en direct beginnen te bakken. Een uur later, toen we opnieuw aan het skypen waren om de laatste details de regelen, waren de eerste wafels al gebakken. Toen ik de volgende dag dit aan de andere Au Pairs vertelden, herinnerden ze mij eraan dat je helemaal geen zelfgemaakt eten mag meenemen in je bagage. Dat was dus weer heel snugger van mij. ;-) Ik voelde me echt enorm schuldig.
Nadat ik mama en papa had platgedrukt met een ongelooflijke drukke knuffel was mijn eerste vraag wat er met de wafels was gebeurd. Er was echter geen vuiltje aan de lucht. De 2 kwamen ook totaal uit de lucht gevallen. Ze hadden dus met gemak de zelfgemaakte wafels Amerika kunnen binnensmokkelen. Wat op zich een hele prestatie is, als je denkt aan al de veiligheidscontroles hier. Leo & Cosmo waren ook heel erg blij met hun wafels. Binnen de 2 dagen was er geen wafelkruimeltje meer te vinden in de Music Residence. :)
Ik heb mama en papa dus heel mijn wereldje hier eens kunnen tonen. Opgelucht waren ze om te zien dat ik het hier echt wel naar mijn zin heb. Voor mij werd het ook heel normaal om met hen hier rond te lopen. Het was dan ook zwaar om na 10 dagen weer afscheid te nemen. Ook al is het nu minder lang, het blijft afscheid nemen voor een tijdje.
Er staat een ander verhaal klaar maar eerst moet ik jullie dit verhaal vertellen dat mijn wereld eventjes op zijn kop heeft gezet.
De laatste maand was namelijk 'bezoekmaand'. En niet van de eerste de beste. Nee, 2 weken geleden zijn mama en papa namelijk hier geweest. Het was zo leuk om hen hier te hebben. Het weerzien was heel emotioneel en het deed zo goed om hen in mijn armen te sluiten. Ik kon de hele dag geen hap door mijn keel krijgen, zo zenuwachtig was ik. Daar was eigenlijk ook wel een andere reden voor...
Op dinsdagavond (de avond voor hun vertrek) vroeg mama namelijk wat ze mijn 2 kapoenen moest meenemen. Het eerste wat in mij opkwam was 'Belgian Waffles'. Iets waar in het algemeen de Amerikanen hier echt vol van zijn. Het was echter al 18:00 in België maar zo goed als mama en ons bomma zijn, zijn ze onmiddellijk naar de Okay vertrokken en direct beginnen te bakken. Een uur later, toen we opnieuw aan het skypen waren om de laatste details de regelen, waren de eerste wafels al gebakken. Toen ik de volgende dag dit aan de andere Au Pairs vertelden, herinnerden ze mij eraan dat je helemaal geen zelfgemaakt eten mag meenemen in je bagage. Dat was dus weer heel snugger van mij. ;-) Ik voelde me echt enorm schuldig.
Nadat ik mama en papa had platgedrukt met een ongelooflijke drukke knuffel was mijn eerste vraag wat er met de wafels was gebeurd. Er was echter geen vuiltje aan de lucht. De 2 kwamen ook totaal uit de lucht gevallen. Ze hadden dus met gemak de zelfgemaakte wafels Amerika kunnen binnensmokkelen. Wat op zich een hele prestatie is, als je denkt aan al de veiligheidscontroles hier. Leo & Cosmo waren ook heel erg blij met hun wafels. Binnen de 2 dagen was er geen wafelkruimeltje meer te vinden in de Music Residence. :)
Ik heb mama en papa dus heel mijn wereldje hier eens kunnen tonen. Opgelucht waren ze om te zien dat ik het hier echt wel naar mijn zin heb. Voor mij werd het ook heel normaal om met hen hier rond te lopen. Het was dan ook zwaar om na 10 dagen weer afscheid te nemen. Ook al is het nu minder lang, het blijft afscheid nemen voor een tijdje.
Ik had een weekje rust van het rondgidsen want een week later zouden Lieke en Dorien aankomen. Tenminste daar ging ik vanuit. En ik denk dat ik bijna de enige Meeuwenaar was die dat dacht. Een geheim is namelijk moeilijk geheim te houden in Meeuwen, maar het is toch nooit tot in New York gekomen. De week tussen het afscheid van mama & papa en het weerzien met Lieke & Dorien ging natuurlijk veel te traag vooruit. Eindelijk was dan ook de vrijdag aangebroken dat ik terug met hen samen zou zijn. Lieke en Dorien landden om 16:00 op JFK en nadat ik gedaan had met werken (dus rond 19:00) ben ik vlug de metro opgesprongen om hen in mijn armen te sluiten. Mensen staarden mij die dag nogal aan op de metro. Dat was volgens mij omdat er een smile tot achter mijn oren te zien was. Toen ik het hotel naderde, kwamen er 2 gezichten piepen uit de deur en daar waren ze, mijn pony's. Zo ongelooflijk zalig om hen te zien, te horen en vast te pakken. Maar Dorien was niet te houden om naar de leefruimte in het hostel te gaan. Ik was mij van geen kwaad bewust. Binnengekomen in die leefruimte gingen we aan een tafel zitten. Ik ging nog even een stoel nemen maar toen ik mij omdraaide stopte mijn hart even met kloppen want wie zat daar.... CARO! Mijn mond viel letterlijk open en enkele seconden kon ik niks zeggen of ademen. Het moment daarna was complete waanzin. Ik kon het niet geloven. Caro zat daar ook. Om het even duidelijk te maken: Caro was hier vorig jaar nog net geweest (voordat ik hier was), dus ik vond het compleet normaal dat ze die grote reis niet opnieuw ging maken. Maar daar zat ze!! Niet te geloven. Ik denk dat we heel het hostel hebben bijeen geschreeuwd en gelachen. Mensen keken wel even op. :)
Zes maanden hebben die kanjers dat dus kunnen verzwijgen dat ze niet met 2 maar met 3 gingen komen. Ik weet niet hoe het zit met jouw soort humor maar dit is dus echt de soort humor dat wij hebben. Ik vind dat dan ook SUPER GEWELDIG!!!!! Want ik heb er echt nooit iets van opgemerkt.
Ondertussen is het al dinsdagavond en de tijd gaat veel te snel. Ik moest vanavond babysitten dus ik kon even dit verhaal al met jullie delen. Ik geniet van elk moment met hen. We hebben echt al prachtige dagen gehad samen. Natuurlijk wordt onze 5de schakel gemist. Maar Fanny, in ons hart ben je er elk moment bij.
Ook al hebben we elkaar bijna 8 maanden niet gezien, het is onmiddellijk weer super vertrouwd. En dan besef je dat je je gelukkig mag prijzen met zo'n super vriendinnen.
Dikke kus
Ook al hebben we elkaar bijna 8 maanden niet gezien, het is onmiddellijk weer super vertrouwd. En dan besef je dat je je gelukkig mag prijzen met zo'n super vriendinnen.
Dikke kus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten