Nieuwe eetgewoonten

Ik ben ondertussen al 3 weken een deeltje van de Music familie. Het gaat allemaal super snel. Ik mag wel zeggen dat ik een super werkleventje heb hier. Ik begin elke dag om 3 uur, dan haal ik Cosmo op van school. Daarna nemen we de bus naar Leo zijn school. Vervolgens gaan we naar het dichtstbijzijnde park waar de jongens naar hartenlust hun laatste energie kunnen opmaken. Ik maak iedere dag eten voor hun (maar met hulp van receptjes van Carla). Daarna steek ik Cosmo in bad. Het is dan ook snel 7 uur, het tijdstip dat de ouders terug zijn van hun werk.

Vorige week dinsdag was er een nieuwe mijlpaal. Ik zou de jongens vandaag ook in bed stoppen. Na school waren ze alvast in hun nopjes want we zouden balletjes in tomatensaus met spaghetti eten. Alles verliep vlekkeloos tot de laatste minuten van Cosmo zijn bad. Ik was met hem aan het praten over leuke boeken totdat hij opeens heel hard begon te wenen. Hij wou zijn mama! Ik probeerde alles wat ik maar kon bedenken maar er was geen verandering te bespeuren. Het arme mannetje heeft misschien voor een uur geweend. Dat was echt niet gemakkelijk. Ik had eerder al voorgesteld om zijn mama te bellen en misschien kon ze hem een verhaaltje voorlezen aan de telefoon. Eerst wou hij dit niet maar hij veranderde toch van gedachte. Na een kort telefoontje met zijn moeder en wat quality time met zijn broer viel hij rustig in slaap. Je moet deze situatie natuurlijk weer met een korreltje zout nemen. Het was de eerste keer dat ik hem in bed zou stoppen en Cosmo is niet zo te vinden voor veranderingen in zijn patroon. Ik vertel jullie ook deze kanten van mijn avontuur omdat het zeer belangrijke momenten zijn. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn (meestal wel!) maar je leert ook zoveel uit deze momenten. En Leo en Cosmo zijn geweldig! Ik heb het echt met hun getroffen!

Woensdag is altijd een hele uitdaging. Woensdag is namelijk was-je-haren dag. Cosmo gaat iedere dag in bad maar enkel op woensdag en zondag wast hij zijn haren. Het probleem is echter dat hij het haat om zijn haren te wassen. Dus je moet hem altijd zo ver zien te krijgen. Leo kan hierbij een grote hulp betekenen. Woensdag leek het eerst alsof het een grote ramp ging worden omdat hij juist voordat hij het bad inging begon te wenen. Maar hij deed het zo goed. Dat is echt geweldig dan. Hij heeft geen traantje meer gelaten. 

Soms moet je snel nadenken en met creatieve dingen tevoorschijn komen om hen af te leiden. Ik verschiet soms van mezelf wat ik kan bedenken om hen op andere gedachte te brengen of hen gewoon aan iets anders te laten denken. 
Door deze verhalen lijkt het misschien alsof ik alleen voor Cosmo zorg. Er is natuurlijk ook Leo. Met hem is het natuurlijk gemakkelijker omdat hij al bijna 10 jaar oud is. Ik hoef hem bijvoorbeeld niet meer in bad te steken. ;-) 

Maandag hadden de jongens geen school dus waren we de hele dag met ons drietjes. Dat was best wel spannend. Maar deze momenten zijn wel ideaal om samen leuke dingen te doen. Want door de week gaat alles zo snel. Omdat Cosmo een beetje ziek was, hielden we een rustig dagje. We gingen eventjes naar het park omdat het zo’n mooie dag was. Voor de rest hebben we vooral samen gespeeld: gezelschapsspelletjes, Lego, … De jongens hadden zelfs een doorgeef-systeem geconstrueerd op hun kamer.

Naast al de avonturen met de kinderen beleef ik ook heel wat nieuwe dingen op culinair vlak. Nee, ik zit niet elke dag in de Mc Donalds of Burger King. In tegendeel zelfs. Ik leer hier echt wel nieuwe dingen eten en KOKEN. Vorige week woensdag stonden er eend en bonen op het menu. Vrijdag at ik ‘squash’: een soort zoete aardappel die dan ook weer familie is van de pompoen. Maar wel héél lekker. Het was de eerste keer dat ik dit heb klaar gemaakt. Natuurlijk kreeg ik goede instructies maar toch waren Carla en Fernando positief over mijn kookkunsten.

Door de week hang ik overdag vooral rond in Brooklyn. Ook Brooklyn heeft zeer mooie plekjes en iets rustgevend. Het is hier echt wel gezellig. Dus voor de mensen die een tripje plannen naar de stad die nooit slaapt, vergeet zeker Brooklyn niet. Er zijn hier goeie eetadresje en ook leuke cafétjes. Ik heb er natuurlijk al een paar ontdekt maar hopelijk mogen er nog heel veel volgen. Het weer is hier bovendien nog heel goed. De meeste dagen lopen we hier zelfs nog rond in T-shirt. Maar dit zal wel vlug gaan veranderen. En het heeft ook 1 nadeel: er zijn hier nog te veel muggen aanwezig. Zo gek om midden oktober nog vol muggenbeten te staan.
Een goede manier om de buurt te leren kennen is om te gaan lopen. Het zijn bovendien 2 vliegen in 1 klap. Ik loop maar wat kris kras rond en hoop om op een bepaald bekend punt terug te komen. Mijn looptijd was juist lang genoeg om verdwaald te geraken en terug op een bekend punt te komen, dus ideaal.

Vorige week kreeg ik ook mijn eerste post. Iets klein maar wel heel fijn. Echt gek om zo te zien:

            Anke Coenen

            178 Adelphi Street

            Brooklyn, New York, 11205

Dus nu hebben jullie mijn adres en kunnen jullie mij naar hartenlust kaartjes en (liefdes)brieven beginnen te sturen.  ;-)

Al geniet ik er ook van als ik even kan skypen met het thuisfront of met deze lieve schatjes van patatjes. Ik weet niet of jullie beseffen hoeveel deugd het deed om jullie allemaal even te zien en te horen. 

Schatjes van patatjes! 

Tot snel voor de volgende avonturen! 

Veel liefs

x x x

Omdat het kan!

Eerst wil ik jullie alvast bedanken voor alle leuke reacties. Dat is echt supertof! Ik ben weer een beetje ontroerd. ;-) 

Laat mij jullie vertellen over mijn eerste werkweek.....

Maandag zou ik het schoolleven van deze twee kanjers leren kennen samen met Carla. Ze zou mij de school tonen, de weg er naartoe, enkele huishoudelijke taken, … Het ging echter niet van een leien dakje. Ik kon toch wel echt merken dat Cosmo en Leo zich aan het aanpassen waren. Hé het is ook niet niks voor deze 2 kanjers. Ze hebben 1,5 jaar dezelfde au pair gehad. Elke dag dezelfde persoon die hen van school komt halen en alles doet wat er na school moet gebeuren. En nu verandert dat opeens. Dinsdag heeft Fernando mij wegwijs gemaakt en heeft hij mij geholpen met mijn telefoon. Ik ben niet echt zo’n persoon die de hele dag zit te sms’en maar zonder telefoon is het toch ook wel echt gek. Ik had het ook gewoon nodig. Wanneer ik met de kids doorheen de stad aan het razen ben, dan is het toch wel gemakkelijk om bereikbaar te zijn. ’s Avonds hebben Fernando en ik de kinderen samen van school gehaald. Ook dinsdag waren er weer wat dingetjes die mij wat van mijn stuk brachten. Ik was mij hier wel van bewust op voorhand maar kindjes zien wenen doet toch altijd pijn. Natuurlijk is er ook dat kleine stemmetje in je hoofd dat zegt dat je de hele situatie moet relativeren. Ik was er namelijk ook nog maar voor de 5^de dag.

Woensdag was dus een heel spannende dag voor mij. Ik zou Cosmo voor de eerste keer alleen gaan ophalen en het hele ritueel met hem doorlopen. Leo werd door Nathalie opgepikt wegens tijdgebrek. Ik bespaar jullie het hele verhaal hierachter. ;-)

Ik was echt zenuwachtig. Hoe ging Cosmo reageren als ik hem ging halen, gezien de voorbije dagen. Ik ging met een bang hartje naar zijn school. Maar toen hij mag zag gaf hij mij toch alvast een dikke knuffel. Daarna gingen we naar het park samen met een vriendje van zijn school. Terug thuis was er de volgende uitdaging: de eerste keer avondeten voor hem klaarmaken. Het was een pasta met tomatensaus en salade. Carla had een paar dagen voordien tomatensaus en tomatensoep gemaakt. Jullie kunnen misschien al raden wat deze knapkop heeft uitgestoken. Ja inderdaad! Ik heb ze verwisseld. Maar wij (Cosmo & ik) waren ons van geen kwaad bewust. Wij hadden echt een lekkere maaltijd. Pas toen Fernando terug kwam van het werk en zag dat er tomatensoep was verdwenen ging er een belletje rinkelen bij mij. Maar gelukkig vond hij het helemaal geen probleem. Hij was blij dat we lekker hadden gegeten. Dit is een situatie waar we nog jaren mee gaan kunnen lachen denk ik. Maar voor de rest is de dag heel goed verlopen. Dus dat was echt wel een ‘high five’ waard.

Pasta met tomatensoep.... Ziet er toch niet zo slecht uit hè?! ;-) 

Donderdag en vrijdag verliepen eigenlijk vrij goed. Natuurlijk komen er al eens wat traantjes tevoorschijn als niet alles verloopt zoals Cosmo het in zijn gedachte heeft (hij is 4 jaar oud). Maar het zijn tenslotte ook kinderen. Ik probeer er op de beste manier mee om te gaan. En ik leer hier elke dag bij. Donderdagavond hebben we voor de eerste keer gegeten met ons drietjes. En deze keer heb ik geen dingen verwisseld. ;-) 

  Gisteren (maandag) had Cosmo geen school en waren we een dag met ons tweetjes alleen. En dat is allemaal heel goed gegaan. We hadden echt een leuke dag samen. We zijn naar het park geweest, hebben met de Lego gespeeld en hebben samen boekjes gelezen.

Naast mijn job als au pair is er natuurlijk ook nog mijn eigen (sociaal) leven. Donderdagavond ging ik met Nathalie (de vorige au pair van de Music family en ook een Belgische) iets drinken samen met een andere au pair uit Brooklyn. Ik had voorgesteld om er zelf te geraken met de metro. Dat was de eerste keer dat ik alleen de metro ging nemen. Natuurlijk ging er iets mis want mijn hoofd is soms nogal eens verstrooid. Niet dat er een ramp is gebeurd. Ik was tot en met de laatste halte blijven zitten terwijl ik een paar haltes vroeger had moeten uitstappen. Mijn gastouders vinden het super tof als ik zeg dat ik iets ga doen met andere mensen. Niet dat ze mij het huis uit willen maar ook zij vinden het belangrijk dat ik hier een sociaal leven opbouw. Ze doen mij soms ook wel denken aan mijn eigen mama en papa. Zoals donderdagvond, toen vroeg Fernando hoe ik naar huis zou komen en hoe laat. Thuis zou ik zeggen ‘dat weet ik nog niet, maar ik blijf niet zo lang’ (en dat zijn meestal de gevaarlijke avonden) maar voor hun wou ik er toch wel echt een uur opplakken. Fernando vond het ook beter als ik de taxi naar huis nam want alleen over straat lopen terwijl ik er nog maar een week ben, vond hij toch maar niks. Ik denk ook dat ze het vooral belangrijk vinden dat ik niet bang ben in mijn eerste weken en dat ik geen degout krijg van Brooklyn. Het is natuurlijk ook super dat ze zo met mij begaan zijn.

Donderdagmiddag was ik koffie gaan drinken met enkele andere au pairs en zij hadden gevraagd of ik mee met hen op stap ging op vrijdag. Daar moet ik geen twee keer over nadenken natuurlijk. De andere au pairs zijn ook allemaal super lief. Ze sturen mij berichtjes hoe ik de metro moeten nemen,..
Vrijdagavond was dus mijn eerste avondje stappen in Manhattan. Aan die gedachte (op stap gaan in Manhattan) moet ik toch nog steeds wennen. Ik kan het soms niet geloven.

Ik had zelfs mijn eerste slaappartijtje. Eén van de au pairs woont in de ‘Upper West Side’, op 200m van Central Park. Zij heeft echt een "megakamer" met twee dubbelbedden. Ja inderdaad ik vroeg mij ook af, waarom twee dubbelbedden. Maar een antwoord dat ik hier nog vaak ga kunnen gebruiken is: ‘omdat het kan’. ;-)

Zaterdagmorgen vertrok ik al vroeg in Manhattan om op tijd terug in Brooklyn te zijn. Er was namelijk een gezinsuitstapje gepland: appels plukken in New Jersey. Appels plukken is een familiemoment voor Amerikanen. Rond een grote boerderij werden er allerlei activiteiten georganiseerd voor kinderen en natuurlijk was er ook lekker eten aanwezig. De kinderen konden een ritje op een pony maken, op een tractor zitten, dieren bekijken, spelen in het hooi, zich laten schminken,… Enkele kilometers verder vond je dan de appelbomen waar je naar hartenlust appels kon plukken. We hadden echt een gezellige namiddag.

Zoals jullie kunnen lezen heb ik het hier dus helemaal niet slecht, in tegendeel zelfs. Maar volgend weekend zal ik toch veel aan Meeuwen moeten denken. Het is de eerste Meeuwen kermis in heel mijn leven die ik ga missen. Ik ga dus proberen om mijn weekend zo veel mogelijk vol te plannen. Maar Meeuwenaren geniet van jullie kermisweek!

Veel liefs