Laatste maanden

Ola Pola 

Het is er eindelijk nog eens van gekomen. Ik moet toegeven dat ik me niet echt aan mijn belofte heb gehouden. Het is er niet van gekomen om jullie maandelijks op de hoogte te houden. Ik kan jullie alvast onmiddellijk gerust stellen want alles is hier nog steeds fijn achter het gordijn. New York is nooit saai en hetzelfde kan Ik zeggen over Leo & Cosmo. Het zijn toch zo'n zalige mannetjes. Momenteel werk ik elke dag van 9 tot 7 omdat het natuurlijk nog steeds vakantie is voor hun. Ik moet toegeven dat het pittige dagen zijn maar we hebben ook heel veel plezier. Er zijn hier best wel veel dingen te doen voor kinderen. Zo zijn we bijvoorbeeld eens naar de 'superhero supply store' geweest. Wie ooit plannen in die richting heeft, kan hier zeker zijn outfit samenstellen. 

En zo vinden we altijd wel iets om er een leuke dag van te maken. Er is hier een overvloed aan musea, speeltuinen en parken. Het is zalig om hen met veel enthousiasme over hun dag te horen vertellen tegen Carla en Fernando. 

Ik mag er nog niet te veel bij stil staan dat ik hen straks zo lang moet gaan missen. Nadat ze een week op vakantie zijn geweest, is het altijd leuk om hun lieve snoetjes terug te zien. Leo is ook op kamp geweest voor 4 weken. Amai Ik was echt blij om hem terug te zien. De kinderen gaan hier dus veel langer op kamp dan bij ons. Zo zijn sommige kinderen zelfs weg voor 7 weken. Dus dat is eigenlijk de hele vakantie. Maar een echte Amerikaanse gewoonte. Die kinderen hebben daar ook wel echt de tijd van hun leven. 

Zelf heb Ik ook al een leuke zomer gehad. Overdag had Ik nog steeds veel vrije tijd. Want Leo was dan op kamp en Cosmo was ook op een soort kamp ( elke dag van 9 tot 3). Dus er was nog steeds veel tijd om rond te hangen met de vriendinnen en mijn eigen ding te doen. 

Ik heb er zelf ook 2 weken vakantie op zitten. In deze 2 weken ben Ik naar Chicago en Montreal geweest. Het was super leuk om weer enkele andere steden te zien. Beide zijn echte aanraders. Maar het is ook altijd weer leuk om 'thuis' te zijn. 

Ik ben op m'n eentje naar Chicago gegaan. Eerlijk gezegd was dat de eerste keer dat ik 

helemaal alleen op reis ben gegaan. Op zaterdagavond heb ik de bus in Chinatown genomen. De volgende dag tegen de middag ben ik dan in Chicago aangekomen. Ik kan wel zeggen dat ik goed kan slapen in bussen/ auto's/ vliegtuigen dus daarom zag ik er eigenlijk niet zo tegen op. Overnachten zou ik doen in een hostel. Altijd een goede manier om nieuwe mensen te leren kennen. Overdag ben ik dan altijd alleen de stad ingetrokken. Ik vind het heel leuk om samen met vriendinnen een citytrip te doen. Maar alleen is ook echt een aanrader. Je doet namelijk echt alleen wat je zelf wilt. Dus voor diegene die ooit twijfelen, gewoon niet twijfelen maar doen. Op dinsdagavond heb ik dan de bus teruggenomen naar New York. Al was ik blij dat die kwam opdagen. De bus zou opnieuw vanuit Chinatown vertrekken maar deze keer dan in Chicago. Een half uur op voorhand was er echter nog geen kat te zien. Een groot verschil met het vertrek in NY. Want toen stonden er al een heel deel Chinezen op de bus te wachten. Bovendien is Chinatown nu niet de meest gezellige plek om op een bus te wachten. Uiteindelijk zag ik toch 2 andere mensen met een valies die op de bus aan het wachten waren. En even later zou de bus ook opdagen.

Na mijn rustdag op woensdag, zou ik op donderdag vertrekken naar Montréal. Omdat ik met de bus naar Chicago was geweest, kon ik mij 2 citytrips veroorloven. En dat was het wel waard. Naar Montréal ben ik met 2 vriendinnen (Frederikke en Kelsey) geweest. Even had ik het gevoel dichter bij huis te zijn. Zoals het horen van Frans of terug gebruiken van kilometers in plaats van mijl. We hebben het lekker rustig aan gedaan in Montréal en genoten van de sfeer van de stad. 
Frederikke en Kelsey zijn nog maar 20 dus mogen eigenlijk nog niet uitgaan in Amerika maar in Canada dus wel. Dus dat verklapt al genoeg. Dus eigenlijk hebben we het ook niet rustig aan gedaan. ;-) 
In Montréal hadden we een airbnb geboekt. We zijn dan een beetje in de ghetto van Montréal terecht gekomen maar dat viel eigenlijk wel allemaal mee. Zo konden we ook nog andere delen van de stad verkennen, buiten de super toeristische delen. 

Alles gaat hier dus goed. Natuurlijk zijn er nu minder spannende dingen te vertellen dan in het begin. Maar dat wil niet zeggen dat ik het hier niet naar mijn zin heb. Er zijn hier altijd wel evenementen, concerten, nieuwe plekjes of oude plekjes waar we lang niet meer zijn geweest. Het einde komt jammer genoeg in zicht. Ik ga iedereen hier heel hard missen maar ik kijk er ook wel naar uit om iedereen in België terug te zien. Ondertussen heb ik ook hier in New York al van heel wat mensen afscheid moeten nemen. Au pairs komen en gaan. Je bent eigenlijk het hele jaar door vrienden aan het maken maar ook afscheid aan het nemen van vrienden. En het gekke is dat je hier een hele goeie band met hen kunt hebben maar je bent niet zeker of je ze ooit gaat terug zien. Het voordeel is wel dat je nu vrienden hebt van over heel de wereld. Van Columbia tot Nieuw Zeeland. 

Tussen mijn afscheid van NY en mijn terugkomst naar België zit nog een roadtrip. Ik ga samen met een andere Belgische au pair de westkust verkennen. Hier kijk ik ook wel heel erg naar uit. We starten in San Diego. Van daaruit zullen we zelf naar San Francisco rijden met haltes in LA, Las Vegas, Grand Canyon, .... Vanuit San Francisco zullen we dan nog naar Seattle vliegen. Dat is onze laatste halte. Daarna nemen we het vliegtuig terug naar Brussel. 

Dus binnenkort kom ik naar huis. Wanneer ik de precieze datum weet, weten jullie het ook. Voor de Meeuwenaren: het zal na Meeuwen kermis zijn. ;) 
Ik kijk er alvast naar uit om jullie allemaal stuk voor stuk terug zien en stevig vast te pakken. 

Dikke kus uit Brooklyn en tot binnenkort! 

De verrassing van mijn leven

hé vrienden 

Hier ben ik eindelijk nog eens. Van mijn goed voornemen (om jullie meer te plezieren met blogberichten) is er niet veel van in huis gekomen.
Er staat een ander verhaal klaar maar eerst moet ik jullie dit verhaal vertellen dat mijn wereld eventjes op zijn kop heeft gezet.

De laatste maand was namelijk 'bezoekmaand'. En niet van de eerste de beste. Nee, 2 weken geleden zijn mama en papa namelijk hier geweest. Het was zo leuk om hen hier te hebben. Het weerzien was heel emotioneel en het deed zo goed om hen in mijn armen te sluiten. Ik kon de hele dag geen hap door mijn keel krijgen, zo zenuwachtig was ik. Daar was eigenlijk ook wel een andere reden voor...
Op dinsdagavond (de avond voor hun vertrek) vroeg mama namelijk wat ze mijn 2 kapoenen moest meenemen. Het eerste wat in mij opkwam was 'Belgian Waffles'. Iets waar in het algemeen de Amerikanen hier echt vol van zijn. Het was echter al 18:00 in België maar zo goed als mama en ons bomma zijn, zijn ze onmiddellijk naar de Okay vertrokken en direct beginnen te bakken. Een uur later, toen we opnieuw aan het skypen waren om de laatste details de regelen, waren de eerste wafels al gebakken. Toen ik de volgende dag dit aan de andere Au Pairs vertelden, herinnerden ze mij eraan dat je helemaal geen zelfgemaakt eten mag meenemen in je bagage. Dat was dus weer heel snugger van mij. ;-) Ik voelde me echt enorm schuldig.
Nadat ik mama en papa had platgedrukt met een ongelooflijke drukke knuffel was mijn eerste vraag wat er met de wafels was gebeurd. Er was echter geen vuiltje aan de lucht. De 2 kwamen ook totaal uit de lucht gevallen. Ze hadden dus met gemak de zelfgemaakte wafels Amerika kunnen binnensmokkelen. Wat op zich een hele prestatie is, als je denkt aan al de veiligheidscontroles hier. Leo & Cosmo waren ook heel erg blij met hun wafels. Binnen de 2 dagen was er geen wafelkruimeltje meer te vinden in de Music Residence. :)
Ik heb mama en papa dus heel mijn wereldje hier eens kunnen tonen. Opgelucht waren ze om te zien dat ik het hier echt wel naar mijn zin heb. Voor mij werd het ook heel normaal om met hen hier rond te lopen. Het was dan ook zwaar om na 10 dagen weer afscheid te nemen. Ook al is het nu minder lang, het blijft afscheid nemen voor een tijdje. 

Ik had een weekje rust van het rondgidsen want een week later zouden Lieke en Dorien aankomen. Tenminste daar ging ik vanuit. En ik denk dat ik bijna de enige Meeuwenaar was die dat dacht. Een geheim is namelijk moeilijk geheim te houden in Meeuwen, maar het is toch nooit tot in New York gekomen. De week tussen het afscheid van mama & papa en het weerzien met Lieke & Dorien ging natuurlijk veel te traag vooruit. Eindelijk was dan ook de vrijdag aangebroken dat ik terug met hen samen zou zijn. Lieke en Dorien landden om 16:00 op JFK en nadat ik gedaan had met werken (dus rond 19:00) ben ik vlug de metro opgesprongen om hen in mijn armen te sluiten. Mensen staarden mij die dag nogal aan op de metro. Dat was volgens mij omdat er een smile tot achter mijn oren te zien was. Toen ik het hotel naderde, kwamen er 2 gezichten piepen uit de deur en daar waren ze, mijn pony's. Zo ongelooflijk zalig om hen te zien, te horen en vast te pakken. Maar Dorien was niet te houden om naar de leefruimte in het hostel te gaan. Ik was mij van geen kwaad bewust. Binnengekomen in die leefruimte gingen we aan een tafel zitten. Ik ging nog even een stoel nemen maar toen ik mij omdraaide stopte mijn hart even met kloppen want wie zat daar.... CARO! Mijn mond viel letterlijk open en enkele seconden kon ik niks zeggen of ademen. Het moment daarna was complete waanzin. Ik kon het niet geloven. Caro zat daar ook. Om het even duidelijk te maken: Caro was hier vorig jaar nog net geweest (voordat ik hier was), dus ik vond het compleet normaal dat ze die grote reis niet opnieuw ging maken. Maar daar zat ze!! Niet te geloven. Ik denk dat we heel het hostel hebben bijeen geschreeuwd en gelachen. Mensen keken wel even op. :) 

Zes maanden hebben die kanjers dat dus kunnen verzwijgen dat ze niet met 2 maar met 3 gingen komen. Ik weet niet hoe het zit met jouw soort humor maar dit is dus echt de soort humor dat wij hebben. Ik vind dat dan ook SUPER GEWELDIG!!!!! Want ik heb er echt nooit iets van opgemerkt. 

Ondertussen is het al dinsdagavond en de tijd gaat veel te snel. Ik moest vanavond babysitten dus ik kon even dit verhaal al met jullie delen. Ik geniet van elk moment met hen. We hebben echt al prachtige dagen gehad samen. Natuurlijk wordt onze 5de schakel gemist. Maar Fanny, in ons hart ben je er elk moment bij.
Ook al hebben we elkaar bijna 8 maanden niet gezien, het is onmiddellijk weer super vertrouwd. En dan besef je dat je je gelukkig mag prijzen met zo'n super vriendinnen.

Dikke kus 

veel te vertellen

Hé kanjers

Wauw de tijd gaat hier zo snel. De vorige post is veel te lang geleden. Jullie zouden allemaal persoonlijk naar Brooklyn moeten komen en mij aan mijn oren komen trekken. Mijn plan was om jullie meer op de hoogte te houden. Ondertussen is er dus heel wat gepasseerd waardoor deze blog wat langer zal zijn. 

Andere steden en lessen
Ik heb al een tripje gemaakt naar Washington en naar Philadelphia. In november heb ik samen met Eline (andere Belgische Au Pair) Washington DC bezocht. 

Marissa (nog een andere Belgische Au Pair) woont daar dus zij kon ons goed rondleiden. Het was een heel plezant weekend. We hebben de typische toeristische plekjes bezocht en gaan waarschijnlijk nog eens terug voor de niet toeristische plekjes. Het deed ook goed om nog eens een weekend volop Nederlands te kunnen babbelen en nog eens enkele favoriete uitspraken boven te halen zoals “daar vul ik mijne holle tand mee op”. In het Engels bestaan deze legendarisch uitspraken namelijk niet. Al heb ik mijn vriendinnen hier wel al een uitspraak geleerd ‘you’re the sun in the house’. Brooke (een vriendin waar ik veel mee rondhang en de Facebookers zullen deze naam wel herkennen) was namelijk niet zo goed gezind. Ze was zich in alles aan het opjagen. Dus ik zei tegen haar ‘you’re the sun in the house today’. Haha we hebben daar toen wel eens goed mee gelachen. Maar ik heb haar de uitleg gegeven en nu is het een veel gebruikte uitspraak in ons vriendinnengroepje. 

Philly heb ik bezocht in het kader van lessen. Het Au Pair programma eist namelijk ook dat je lessen volgt. Je kan een vak volgen aan één van de vele universiteiten. Er is ook een school die eigenlijk speciaal lessen aanbiedt voor Au Pairs. Je hebt dan enkele dagen les over een bepaalde stad en dan ga je op weekend. Op die manier kan je heel gemakkelijk credits behalen. Philadelphia is ondertussen afgehandeld en nu staat Boston nog op het programma. En voor de rest is het plan om nog veel andere tripjes te maken. Nu we hier toch zijn gaat dat in de gang e. (Dit is een knipoog naar vader Coenen -> zijn favoriete uitspraak is ‘dat doen we dan in de gang e’)

Thanksgiving en kerstmis

Maar waar ik heel november natuurlijk naar uitkeek was Thanksgiving. We zouden met z’n allen Thanksgiving vieren bij de ouders van Carla, die aan de Upper East side wonen. Misschien voor de duidelijkheid: je hebt de Upper East Side en de Upper West Side. Dat is rechts en links van Central Park. En daar zijn de fancy appartementen te vinden met de portier zoals we ze allemaal kennen uit die talloze films. Ik was eerder al eens in het appartement van de grootouders geweest en dat appartement had een duchtige indruk op mij nagelaten. We werden verwacht om 17 uur en omdat een andere au pair geen plannen had met Thanksgiving ben ik eerst met haar gaan lunchen in Little Italy.

De ontvangst bij de grootouders was al direct hartelijk. Iedereen geeft je een dikke knuffel en wenst je een ‘Happy Thanksgiving’. Mijn verwachtingen voor het diner waren zeer hoog. En niet zonder rede. Ik heb hier al heel wat lekkere dingen gegeten bij de familie Music. En mijn verwachtingen werden zonder twijfel ingelost. De typische zaken waren ook zeker aanwezig zoals de grootvader die een kleine speech deed, een luid applaus toen de grootmoeder de kalkoen kwam showen, veel klinken,.. Het was echt heel gezellig. Iedereen was super vriendelijk en ze zijn altijd allemaal heel geïnteresseerd in België. En ik kom hier precies ook altijd zoveel mensen tegen die altijd wel veel weten over België. Dus zo onbekend zijn we toch niet.

Tijdens het diner had ik echt enkele momentjes waarbij ik dacht ‘Amai is dit echt? Ik zit precies in een film’. En dat was ook echt. Zeker toen we van Manhattan terug naar Brooklyn reden met de auto. Je ziet dan eerst de Manhattan Bridge en dan de Brooklyn Bridge. Daar word ik altijd stil van. Dat is ook net alsof je in een film zit. Die prachtige brug met al die lichtjes en dan al dat verkeer. Allemaal precies shots uit een film die je live beleefd. Mijn eerste echte Thanksgiving was dus zeker een succes.

Op vrijdag zijn ze allemaal naar het buitenverblijf in Connecticut vertrokken omdat iedereen vrijaf had. Ik mocht natuurlijk ook meegaan maar had ervoor gekozen om thuis te blijven. De meeste andere Au Pairs moesten ook niet werken dus konden we eens goed op de lappen gaan.;) Al was ik ook wel blij toen ze op zondagavond weer allemaal thuis waren.

Die andere prachtige feestdag, Kerstmis, is ook alweer achter de rug. Kerstavond zijn we opnieuw afgezakt naar de grootouders. Iedereen is altijd zo lief en vriendelijk. Dat zijn dingen waar ik altijd heel gelukkig van word, alsook door wat we altijd op ons bord gepresenteerd krijgen. Kerstavond hadden we bijvoorbeeld een 7 gangen menu die vooral uit vis bestond. Ik ben hier dus wel echt met mijn gat in de boter gevallen. 

Op kerstdag hebben we hier eerst cadeautjes aan elkaar gegeven. Daarna had ik een kerstfeestje met andere Au Pairs. Er zijn namelijk heel wat Au Pairs die een Joodse familie hebben en die vieren kerstmis niet. Dat was ook heel gezellig. Iedereen heeft iets klaar gemaakt en we hebben elkaar allemaal een klein cadeautje gegeven.

Dit klinkt natuurlijk allemaal super positief maar toch was het soms ook niet gemakkelijk. Iedereen is super lief en vriendelijk maar kerstmis is echt een familieding en het is wel vreemd om duizenden kilometers van je familie verwijderd te zijn. Maar Skype kan veel goed maken. :)
Ik wil jullie ook allemaal bedanken voor de lieve berichtjes die jullie altijd sturen. Het doet echt goed om te weten dat ik zo'n lieve familie en zo'n lieve vrienden heb, die mij gelukkig nog niet vergeten zijn. 

Op vrijdag zijn we dan allemaal samen vertrokken naar het buitenverblijf in Connecticut. Ik weet niet hoe ze het doen maar deze familie is een krak in het creëren van huizen waar ge u direct thuis voelt. Het was heel leuk en gezellig om die dagen met hen door te brengen.
Oja en de familie Music heeft trouwens de schattigste kerstboom die ge u kunt inbeelden. De versiering bestaat allemaal uit zelfgemaakte dingen. Enkele jaren geleden hebben ze een feestje gegeven en konden vrienden en familie allemaal iets maken. Waardoor ze nu wel een hele speciale kerstboom hebben. Er hangen niet de traditionele kerstballen in maar allemaal figuurtjes zoals een surfer, hartjes, snoep, diertjes, vliegtuig, huisje, ... Maar mijne persoonlijke favoriet is het eike met spek. ;-) 

Eerste Meeuwenaren

In december zijn de eerste Meeuwenaren hier gespot. Ik keek uit naar de komst van Frederik en Elke. Want de voorbije 3 maanden heb ik mijn tijd gespendeerd met mensen die mij toch nog niet zo lang kennen. Het was een ander gevoel om even wat tijd te kunnen doorbrengen met mensen die mij al langer kennen dan 3 maanden. Al maakte dit ook wel wat heimwee los. Op zaterdagavond zijn we pintjes gaan pakken in McSorley’s. Dat is volgens de legende de oudste pub in New York. Super gezellig en ge hebt 2 keuzes: ofwel drinkt ge blond bier ofwel bruin bier. En nog geweldiger aan deze pub: het is altijd happy hour. Op dinsdag zijn we dan samen naar de musical van The Lion King gaan kijken. Voor Disney fans is dit natuurlijk het neusje van de zalm. Het was echt geweldig en absoluut een aanrader. Ik krijg er nog kippenvel van.
Elke en Frederik, via deze weg nog eens bedankt voor de gezellige dagen. 

Als jullie tot hier geraakt zijn dan verdienen jullie een dikke pluim want dit was een hele boterham. Ik maak alvast het goede voornemen om jullie meer op de hoogte te houden. 

Ik wens jullie het allerbeste toe voor 2014. 

Dikke dikke kus vanuit Brooklyn voor jullie allemaal.